Πρόγραμμα Communismos 2.0

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

 

ΘΕΜΑΤΙΚΗ 1: Τοπικοί Αγώνες, Αγώνες Γειτονιών

αίθουσα Α1

19:00

Οι δυνατότητες και τα όρια των περιβαλλοντικών αγώνων: η περίπτωση των Μεταλλείων Χρυσού

Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης Ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού (Θεσσαλονίκη)

Πρωτοβουλία Ενάντια στις Βλαπτικότητες (Μ. Παναγιά, Χαλκιδική)

Μέτωπο Αγώνα Ενάντια στα Μεταλλεία σε Κρούσια και όρος Πάικο (Κιλκίς)

 

αίθουσα Α2

16:00

Το κίνημα των πλατειών και οι αγανακτισμένοι: μια αποτίμηση

ΣΚΥΑ-Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων (Αθήνα)

Από την πλατεία Συντάγματος στις πλατείες των γειτονιών. Όρια, δυνατότητες και προβληματικές του «κινήματος των πλατειών»

 

αίθουσα Α2

19:00

Αγώνες των συνελεύσεων γειτονιάς σχετικά με την υγεία, τη ΔΕΗ, τα δημοτικά τέλη κ.α.

Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Κατοίκων Τούμπας (Θεσσαλονίκη)

Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης (Θεσσαλονίκη)

Πρωτοβουλία Ατόμων από την Ανοιχτή Συνέλευση Άνω Κέντρου (Θεσσαλονίκη)

 

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

ΘΕΜΑΤΙΚΗ 2: Η μάχη εντός, εναντίον και πέραν της εργασίας

 

αίθουσα Α1

14:00 -22.00

Φοιτητικοί και εργατικοί αγώνες μέσα στο πανεπιστήμιο

Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών Πάτρας (Πάτρα)

Μία απόπειρα απολογισμού των φοιτητικών κινητοποιήσεων του Σεπτέμβρη του 2011, καθώς και κάποιες αιχμές για τον αγώνα, πάντα στα πλαίσια της συνολικοποίησης του κοινωνικού ανταγωνισμού

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη)

Απολογισμός του φοιτητικού αγώνα του Σεπτέμβρη και της εμπλοκής μας ως αυτόνομων, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον

Αυτόνομο Σχήμα Νομικής Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη)

Τα αυτόνομα σχήματα σαν δομές αγώνα και η παραγωγή των κοινών

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικομαθηματικού Αθήνας (Αθήνα)

Ταξικοί αγώνες στο πανεπιστήμιο

Αυτόνομο Σχήμα Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών ΤΕΙ Αθήνας (Αθήνα)

Μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης στους φοιτητές και αγώνες ενάντια σε αυτήν

Αυτόνομα Σχήματα Κομοτηνής (Κομοτηνή)

Πανεπιστήμιο: ο θεσμός, τα κινήματα, οι προοπτικές

Σύντροφοι από τη Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων (ΣΚΥΑ) (Αθήνα)

Για την απόλυση της Μαλκοζάτα Ποτυράλα, τις εργολαβίες καθαρισμού και την εργασία μέσα στο πανεπιστήμιο

Σύντροφοι από τη Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων (ΣΚΥΑ) (Αθήνα)

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων – λίγες σκέψεις για τις εργατικές κόντρες στο κοινωνικό πανεπιστήμιο (έρευνα και αγώνες των ερευνητών)

 

αίθουσα Α2

16:00

Ανεργία και επισφαλής εργασία: από το περιθώριο της κοινωνίας στο προσκήνιο της ιστορίας;

ΣΚΥΑ-Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων (Αθήνα)

 

αίθουσα Α2

19:00

Η επισφαλειοποίηση της εργασίας – μορφές δράσης

Συνέλευση Εργαζομένων/Ανέργων/Φοιτητών στα ΜΜΕ (Αθήνα)

Κρίση/αναδιάρθρωση στα ΜΜΕ και οι εργατικοί αγώνες μόνιμων & επισφαλώς εργαζομένων

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους Απεργούς Αλιεργάτες (Θεσσαλονίκη)

Η απεργία των Αιγυπτίων αλιεργατών: αποτίμηση και συμπεράσματα ενός αγώνα στις απαρχές της κρίσης

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Ιωαννίνων (Ιωάννινα)

Ειδικές/Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ)

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη)

Αλληλεγγύη σε εργατικούς αγώνες: προβληματισμοί και οργάνωση

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη)

Μορφές οργάνωσης και δράσης μέσα από το παράδειγμα του Blé και η κυκλοφορία των εμπειριών αγώνα

Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (Αθήνα)

 

αίθουσα Α3

16:00

ΝΟ-TAV (Όχι στο τρένο υψηλής ταχύτητας) στις Άλπεις: από το τοπικό κίνημα στον μητροπολιτικό αγώνα

Σύντροφοι από Μιλάνο, Ρώμη και Φλωρεντία

 

αίθουσα Α3

19:00

Συνεργατικές μορφές εργασίας τον καιρό της κρίσης, κριτικές προσεγγίσεις

Καφενείον Το Παγκάκι (Αθήνα)

Το Καζάνι που βράζει (Θεσσαλονίκη)

 

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

ΘΕΜΑΤΙΚΗ 3: Κρίση, εθνικισμός και προσεγγίσεις για τον κομμουνισμό

 

αίθουσα Α2

15:00

Θέσεις για τον πατριωτισμό και την κοινότητα του έθνους ως απάντηση στην κρίση

Εκδόσεις των Ξένων (Θεσσαλονίκη)

Τέλος του καπιταλισμού ή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης;

Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη)

Εθνικισμός και Βαρβαρότητα: όψεις του πατριωτισμού στη συνθήκη της κρίσης

Ομάδα Μεταναστών και Προσφύγων Clandestina (Θεσσαλονίκη)

Μετανάστες: από τη σύγχρονη δουλεία στους ανθρώπους-σκουπίδια

 

αίθουσα Α2

18:00

Προσεγγίσεις για τον κομμουνισμό και στρατηγικές στο σήμερα

Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη)

Μικρή εισαγωγή για μεγάλες απόπειρες: χαρτογραφώντας την τρέχουσα συζήτηση για τον κομμουνισμό

Απόκλιση (Αθήνα)

Περί κοινών

Blaumachen (Θεσσαλονίκη-Αθήνα)

Παρουσίαση του περιοδικού SIC

 

αίθουσα Α3

15:00

Δομές κοινωνικής αλληλεγγύης & αναπαραγωγής

Αγροκολλεκτίβα κατάληψης Ελαία

 

Κάλεσμα Communismos 2.0

Festival – Συνέδριο

 Communismos 2.0

 

από την κυκλοφορία του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και του εθνικισμού

 στην κυκλοφορία των αγώνων, των κοινών και των μικροκομμουνισμών

 

25-27 Μαΐου 2012

στη Φάμπρικα – Υφανέτ

Κάτω Τούμπα – Θεσσαλονίκη

κάλεσμα για συμμετοχή

 Παρακολουθούμε αμήχανα τις ζωές μας να βουλιάζουν μέρα με τη μέρα. Ανεργία, τουμπεκί στο αφεντικό, μέτρα, διλήμματα, εκβιασμοί, νέα μέτρα, θυσίες, “δεν είναι τώρα καιρός για…”, πιο νέα μέτρα, απογοητεύσεις, ματαιώσεις, νεότατα μέτρα. Αυτό δεν είναι η κρίση άλλωστε; Η κρίση μοιάζει πλέον με μια κούφια σύμβαση, ένα κενό σημαίνον, μια ακόμη λέξη για να γκρινιάξουμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Πριν όμως αδειάσει από κάθε περιεχόμενο, η κρίση έπρεπε να νοηματοδοτηθεί κάπως αλλιώς. Τα μηχανάκια του θεάματος δούλεψαν στο φουλ αυτά τα χρόνια για να παρουσιάσουν την κρίση ως ξαφνική και αναπόφευκτη, ως ένα άσχημο απρόοπτο που “μας” κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και το οποίο θα ξεπεράσουμε αν αφήσουμε τις παράλογες απαιτήσεις “μας” κατά μέρος και το ρίξουμε στη δουλειά, ως ένα φυσικό φαινόμενο που έρχεται σαν την καταιγίδα και θα φύγει λίγο-πολύ όπως μια δύσκολη μέρα που διαλύεται στο ηλιοβασίλεμα. Ωραία εικόνα, πράγματι, αλλά μας αφήνει στο σκοτάδι για τις αιτίες, τις συνέπειες και τις πολιτικές χρήσεις της κρίσης. Και πολύ περισσότερο, δε μας λέει τίποτα για το τι είναι τελικά αυτό που τίθεται σε κρίση, τι είναι αυτό που κρίνεται σήμερα. Ενάντια στη φυσικοποίηση και τις αποπροσανατολιστικές απλουστεύσεις γύρω από την κρίση, θεωρούμε ότι η κρίση γίνεται, συμβαίνει, οξύνεται και αντανακλάται στους καθημερινούς κοινωνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς. Μιλώντας για κρίση, αυτό που πρέπει να έχουμε σίγουρα κατά νου είναι η δυσκολία της καπιταλιστικής σχέσης να υπάρχει με τους όρους της. Αυτό που κρίνεται εδώ είναι η δυνατότητα του κεφαλαίου (ως σχέσης και ως αξίας-σε-κίνηση) να αναπαραχθεί, μαζί με τις κοινωνικές σχέσεις και τους ανθρωπολογικούς τύπους που γεννά και διαμορφώνει. Κρίση που αφορά βέβαια στο κράτος, στα αφεντικά, στους απέναντι, αλλά περιλαμβάνει κι εμάς ως κομμάτι αυτών των σχέσεων, ως τον εκμεταλλευόμενο πόλο της σχέσης-κεφάλαιο.

Ταυτόχρονα, όμως, η κρίση είναι ανοιχτή, κριτική κατηγορία· ευτυχώς  για εμάς, δε σημαίνει μόνο καταστροφή, αλλά και δυνατότητες. Σήμερα, πιο έντονα από ποτέ, πάνω στο γλιστερό έδαφος της κρίσης δοκιμάζονται και αναμετριούνται από τη μια η κυκλοφορία του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και του εθνικισμού και από την άλλη η κυκλοφορία των αγώνων, των κοινών και των μικροκομμουνισμών. Δυο κόσμοι αντιμέτωποι. Ή καλύτερα, ένας κόσμος αντιμέτωπος με τη ζωντανή άρνησή του. Ένας κόσμος που προσπαθεί να αποκαταστήσει και να επιβεβαιώσει την υπάρχουσα τάξη του και μια πραγματική κίνηση που θέλει να καταργήσει την τάξη αυτή.

Προτιμούμε να αποκαλούμε αυτό τον κόσμο καπιταλισμό, το βρίσκουμε καλύτερο απ’ όλα τα ψευδώνυμά του. Βλέπουμε σήμερα τον κόσμο αυτό να επιβεβαιώνεται με την επιταχυνόμενη αναδιάρθρωση και την υπερ-ένταση των διαδικασιών πρωταρχικής συσσώρευσης. Να εδραιώνεται με την επίταση της έμφυλης καταπίεσης, της ομοφοβίας, της αρρενωπότητας. Βιώνουμε στο πετσί μας την αποκατάσταση της τάξης του που περνάει από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το δόγμα του σοκ και τη manu militari διαχείριση της κοινωνικής κίνησης. Η έκφραση αυτού του κόσμου στις ζωές μας είναι η γενίκευση της επισφάλειας και η πίσω όψη της τρομοκρατίας της μισθωτής εργασίας, η ανεργία. Πιο συγκεκριμένα, τον βλέπουμε στην κυριλοποίηση του κέντρου της μητρόπολης, στα οχυρωμένα προάστια και τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική.  Στα νέα κυνήγια μαγισσών στον Άγιο Παντελεήμονα, στη Ροτόντα, στα λιμάνια της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας. Στη μετατροπή της ελλάδας σε ένα απέραντο νταχάου στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών και περίφραξης των  συνόρων, την ίδια στιγμή που το trafficking και το εμπόριο ωαρίων ξεπερνούν τους συνοριακούς ελέγχους. Ας μην ξεχνάμε πως ο κόσμος αυτός βρίσκεται επίσης στη μάσκα που φοράμε, στην επιτέλεση του φύλου και της φυλής, στη φαντασματική αντικειμενικότητα της αξίας που πατάει πάνω στις ζωές μας για να αυτοαξιοποιηθεί. Υπάρχει στην πνευματική ιδιοκτησία και τις περιφράξεις στο ίντερνετ και αναπνέει στα τελεολογικά ψευδοδιλλήματα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, δεξιός ή αριστερός πατριωτισμός, ευρώ ή χάος. Όλα αυτά είναι δυστυχώς εδώ και φροντίζουν να μας θυμίζουν τη ζοφερή έκβαση που μπορούν να πάρουν τα πράγματα αν εμείς δεν είμαστε εδώ, αν δεν προσπαθήσουμε να φτιάξουμε συλλογικές διόδους απεμπλοκής.

Από την άλλη, αφουγκραζόμαστε σε όλο τον πλανήτη την  ηχώ των εξεγέρσεων και των αναταραχών, οι οποίες μεταδίδονται άλλοτε σαν άγρια και άλλοτε σαν γλυκιά μελωδία από τον ένα κοινωνικό σχηματισμό στον άλλο. Ο θλιβερός αυτός κόσμος τίθεται εν αμφιβόλω όταν μπλοκάρουμε την αναδιάρθρωση και δε δεχόμαστε να ζήσουμε μια ζωή ακόμα πιο φτωχή. Όταν αρνούμαστε να γίνουμε πιο παραγωγικοί, να ξυπνήσουμε νωρίς το πρωί για τη δουλειά, να πειθαρχήσουμε στο αίτημα «πτυχία με αξία», να γίνουμε χρόνος εργασίας. Ο καπιταλισμός κρίνεται όταν οι εργάτες αποφασίζουν την κατάληψη του εργοστασίου και η απεργία ξεπερνά τους κάθε λογής μηχανισμούς διαμεσολάβησης. Όταν οι σχολές  παύουν να είναι τόποι καπιταλιστικής ομαλότητας και γίνονται κοινότητες αγώνα, όταν οι μαθητές καταλαμβάνουν το σχολείο για να χάσουν μάθημα και να μπλοκάρουν την εντατικοποίηση των ζωών τους. Στις στιγμές που η τάξη συμβαίνει μέσα στους αγώνες και σε αυτές που η ίδια αμφισβητεί τον εαυτό της. Στην κατάληψη της πλατείας, στην αλληλεγγύη των διαδηλωτών, στις συνελεύσεις γειτονιών, στους αγώνες των μεταναστών για ζωή και αξιοπρέπεια και στο βλέμμα το συντροφικό. Και ακόμα, όταν δε χτυπάμε το εισιτήριο στο λεωφορείο, όταν δεν πληρώνουμε τα χαράτσια, όταν οι γείτονες κλειδώνουν τα ρολόγια της δεη και μπλοκάρουν τα ταμεία των νοσοκομείων. Όταν πετάμε πέτρες στη διαδήλωση, όταν αυτομειώνουμε τις τιμές στο supermarket, όταν μπλοκάρουμε την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Όταν τα σώματά μας αποκτούν σημασία, όταν αμφισβητούμε τους έμφυλους ρόλους και τη σεξουαλικότητά μας, όταν παύουμε να είμαστε τα είδωλα του εαυτού μας, όταν σπάμε τους καθρέπτες της κανονικότητας και βγαίνουμε από τη ζωή που μας δόθηκε. Είναι τότε που αναποδογυρίζουμε αυτό τον κόσμο και επαναφέρουμε πεισματικά τη θέση πως η ιστορία δε γράφει ιστορία από μόνη της, οι άνθρωποι τη γράφουν. Το ζήτημα λοιπόν είναι να ξεδιαλέξουμε τις στιγμές εκείνες που μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη. Δύναμη αρνητική, δύναμη δημιουργική. Παράλληλα υπάρχει η υπομονετική οικοδόμηση ενός διαφορετικού τρόπου να κάνουμε πράγματα, η δημιουργία διαφορετικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης και συλλογικού αγώνα. Οι συλλογικές κουζίνες, τα κοινά πάρκα στις μητροπόλεις, τα στέκια και οι καταλήψεις, οι λαχανόκηποι στα κατειλημμένα στρατόπεδα, τα αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα, τα αντιμαθήματα και η αυτομόρφωση, τα τυπογραφεία, η διαπαιδαγώγησή μας σε διαδικασίες ισοτιμίας και αλληλεγγύης, οι καταλήψεις στέγης, τα δίκτυα και τα ταμεία αλληλοϋποστήριξης.

Ξεκινάμε από όλες αυτές τις κινήσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, κάποιες πιο εμφανείς και άλλες πιο αθόρυβες, αποδεχόμενες πως δεν ανατρέπουν την καπιταλιστική ολότητα. Θέλουμε ωστόσο να αναζητήσουμε τις κοινές τους συνδέσεις και τις γραμμές συνέχειας ανάμεσά τους, να ανιχνεύσουμε τα χαρακτηριστικά τους εκείνα που δείχνουν προς την καταστροφή της ολότητας. Οι κοινότητες αγώνα που δημιουργούμε, οι κομμουνιστικές χειρονομίες, η επίθεση στη λογική του κεφαλαίου είναι πολύτιμα. Είναι τα σπαράγματα αυτού που είναι όχι-ακόμη. Της συνολικής άρνησης αυτού που μας αρνείται τη ζωή, της κατάργησης του κόσμου που τώρα κρίνεται. Αυτό κάποιοι το έχουν ονομάσει κομμουνισμό. Είναι για μας σημαντικό να αρχίσουμε να το αρθρώνουμε.

 

Στόχοι, Μορφή και Περιεχόμενα του Communismos 2.0

Στο παραπάνω πλαίσιο θεωρούμε ότι σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία είναι σημαντική η άρθρωση των θεωρητικών μας εργαλείων με τη ζωντανή εμπειρία των αγώνων και με τα πολλαπλά κινηματικά εγχειρήματα. Το προτεινόμενο συνέδριο-φεστιβάλ Communismos 2.0 έχει ως στόχο την παραπάνω συνάντηση. Φυσικά ξεκαθαρίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση το Communismos να συγκροτηθεί ως ένα ημι-θεσμοποιημένο όργανο του κινήματος, των ανταγωνιστικών υποκειμένων, των κοινών, των εξεγερμένων ή ό,τι άλλο. Μοιραζόμαστε ωστόσο την αγωνία της συλλογικής διαπραγμάτευσης πάνω στους αγώνες, στις μορφές και τα περιεχόμενά τους, από ανθρώπους με κινηματικό προσανατολισμό, και απολαμβάνουμε τη δυνατότητα να φροντίζουμε για το έδαφος της συλλογικής αυτής διαπραγμάτευσης. Έχοντας ήδη, λοιπόν, από το περσινό φεστιβάλ-συνέδριο Communismos[1] μια παρακαταθήκη παρουσίασης αγώνων, κατατεθειμένων απόψεων και περιεχομένων, κρίνουμε σημαντικό αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί. Φέτος επιλέγουμε να πάρουμε ξανά τη πρωτοβουλία και να οργανώσουμε το Communismos 2.0 στη Θεσσαλονίκη, στους χώρους της κατάληψης Φάμπρικα-Υφανέτ, ωστόσο θα ήταν θεμιτό μελλοντικά η διοργάνωση του φεστιβάλ-συνεδρίου να οργανωθεί και από άλλες συλλογικότητες σε άλλες πόλεις.

Εδώ, πριν περάσουμε στη προτεινόμενη μορφή του φετινού Communismos, απαιτείται μια σύντομη αξιολόγηση-κριτική αποτίμηση του περσινού συνεδρίου-φεστιβάλ. Οι 27-29 Μάη του 2011 υπήρξαν για μας τρεις γεμάτες μέρες που τις χαρήκαμε και τις κατοικήσαμε. Τρεις μέρες κατά τις οποίες νιώθουμε πως δημιουργήθηκε μια «δημόσια σφαίρα» όπου αγωνιζόμενοι άνθρωποι συναντήθηκαν και μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους, αντάλλαξαν απόψεις, κατέθεσαν σκεπτικά. Τρεις μέρες που βοήθησαν στην κυκλοφορία και την κριτική ανάλυση των αγώνων, στην αυτοπαρουσίαση και γνωριμία εγχειρημάτων και σε μια πρώτη και σίγουρα αποσπασματική γνωσιακή χαρτογράφηση των λόγων του κινήματος, των θεωρητικών εργαλείων και αναλύσεών του. Αναμφίβολα, μιλάμε για μια διαδικασία τόσο ευχάριστη όσο και χρήσιμη. Κατά τη διάρκεια του φετινού φεστιβάλ-συνεδρίου δεσμευόμαστε ότι θα διανεμηθούν τα πρακτικά όλων των περσινών συζητήσεων.

Ωστόσο, στο σημείο αυτό κρίνουμε πως πρέπει να τονιστούν ορισμένες αδυναμίες και αβλεψίες που δε θα θέλαμε να επαναλάβουμε.

  • Η γενικότητα των περσινών θεματικών ενοτήτων και των εισηγήσεων, όπως αυτές υπαγορεύονταν από το πρώτο κάλεσμα,  θεμιτή και ίσως αναπόφευκτη για την πρώτη φορά, θεωρούμε ότι πρέπει φέτος να αποφευχθεί. Είναι μέλημά μας οι θεματικές των φετινών συζητήσεων να γίνουν πιο προσδιορισμένες και τα ζητήματα να συγκεκριμενοποιηθούν ώστε να καταστούν πιο κατανοητές, γόνιμες και αξιοποιήσιμες οι συζητήσεις.
  • Η παρουσίαση των διαφόρων εγχειρημάτων σε κάθε συζήτηση είχε συχνά χαρακτήρα απλής παράθεσης. Θεωρούμε ότι οι φετινές συζητήσεις θα εμπλουτίζονταν εάν, πέρα από την παρουσίαση αυτού που κάνουμε, γινόταν και προσπάθεια να αποτιμήσουμε τη δράση μας, να ανιχνεύσουμε τα προωθητικά και τα ανασχετικά στοιχεία, να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέλλον.
  • Ο τρόπος διεξαγωγής των συζητήσεων με τις κεντρικές εκδηλώσεις και τις μακρόσυρτες και συχνά πυκνές εισηγήσεις, έδειξε πως δυσκόλευε την παρακολούθησή τους και απέτρεπε τον περισσότερο κόσμο από το να έχει πιο ενεργή συμμετοχή. Γι’ αυτό και επιδιώκουμε φέτος την αποκέντρωση των συζητήσεων, οι οποίες προτείνουμε να έχουν τον χαρακτήρα των παράλληλων θεματικών «workshops». Στην προτεινόμενη μορφή θα ενθαρρύνουμε τη δημιουργία ενός πιο οικείου-φιλικού και κατά το δυνατό «συνελευσιακού» κλίματος στο οποίο θα αποτρέπονται οι μακροσκελείς και απρόσωπες τοποθετήσεις.
  • Ο περσινός «χαλαρός» προγραμματισμός με τις μεγάλες καθυστερήσεις που προηγούνταν των συζητήσεων και τη βιασύνη στο τέλος, μας καθιστά υπεύθυνες και υπεύθυνους να τηρήσουμε φέτος ένα πιο σφιχτό πρόγραμμα, με έγκαιρη προσέλευση και καθορισμένη λήξη.
  • Τέλος θα μεριμνήσουμε να βελτιωθούν οι παράλληλες δομές υποστήριξης: στέγαση-δημιουργική φροντίδα παιδιών-συλλογική κουζίνα.

Με βάση το παραπάνω πλαίσιο καλούμε πολιτικές ομάδες, συλλογικότητες, σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιών, φοιτητικά σχήματα να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ-συνέδριο Communismos 2.0 στις 25-27 Μαΐου 2012 στη Θεσσαλονίκη, στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ.

 

Δομή και Πρόγραμμα

 

Η δομή του φετινού συνεδρίου επιδιώκουμε να είναι όσο το δυνατό πιο ευέλικτη, συγκεκριμένη και συμμετοχική. Για το σκοπό αυτό το φεστιβάλ – συνέδριο δομείται σε τρεις μέρες. Οι πρώτες μέρες εστιάζουν σε αγώνες γύρω από την παραγωγή και αναπαραγωγή και σε σχετικά με αυτούς ζητήματα. Η τελευταία μέρα είναι περισσότερο θεωρητική, με μια διάθεση αναστοχασμού πάνω στα προηγούμενα, αλλά διατηρώντας τη σχετική αυτονομία που οφείλει να έχει η θεωρία αν δε θέλει να είναι απλή κατάφαση της πραγματικότητας. Προτείνουμε οι συλλογικότητες που επιθυμούν να συμμετάσχουν να επιλέξουν μια ή και περισσότερες από τις θεματικές ενότητες-workshops του προγράμματος και να προετοιμάσουν εισηγήσεις μικρότερες των 15 λεπτών ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος για συζήτηση. Επιπλέον, προτρέπουμε τις συλλογικότητες να έχουν τυπωμένες τις εισηγήσεις τους ώστε να διανέμονται μεταξύ των συνέδρων. Οι προτεινόμενες θεματικές που ακολουθούν είναι ενδεικτικές και οπωσδήποτε όχι καταληγμένες· η επιδίωξή μας είναι το πρόγραμμα να γίνει πιο συγκεκριμένο στην πορεία, μετά και τις απαντήσεις και προτάσεις των καλεσμένων συλλογικοτήτων.

 

Προτεινόμενο Πρόγραμμα

 

Παρασκευή 25 Μαΐου

Η μάχη εντός-εναντίον-και-πέραν της εργασίας

×

  • Η επισφαλειοποίηση της εργασίας – μορφές δράσης (απεργία, γενική απεργία, παρεμβάσεις, αποκλεισμοί, άμεσες δράσεις, θεσμική διαπραγμάτευση ή ξεπέρασμά της)
  • Η συνθήκη της ανεργίας, μορφές οργάνωσης και δράσης
  • Φοιτητικοί και εργατικοί αγώνες μέσα στo πανεπιστήμιο
  • Εργασία και Φύλο
  • Μετανάστευση: Η συνθήκη της μετανάστευσης και οι όψεις αγώνα στην κίνηση των μεταναστών, Δυνατότητες συνάντησης ντόπιων και μεταναστών σε κοινούς αγώνες
  • Συνεργατικές μορφές εργασίας τον καιρό της κρίσης (κριτική αποτίμηση)

                      

Σάββατο 26 Μαΐου

Τοπικοί Αγώνες, Αγώνες Γειτονιών

  • Οι δυνατότητες και τα όρια των περιβαλλοντικών αγώνων (ΧΥΤΑ, μεταλλεία, αιολικά, φράγματα και έργα περίφραξης υδάτων, βιοτεχνολογίες κλπ)
  • Αγώνες των συνελεύσεων γειτονιάς σχετικά με την υγεία, τη δεη, τα δημοτικά τέλη κ.α.
  • Το κίνημα των πλατειών και οι αγανακτισμένοι -μια αποτίμηση
  • Δομές κοινωνικής αλληλεγγύης & αναπαραγωγής: οι σχέσεις τους με διαδικασίες αγώνα, όρια, αντιφάσεις και προοπτικές (συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια, αυτομόρφωση, κοινωνικά φροντιστήρια, ανταλλακτικά εγχειρήματα κλπ)

 

Κυριακή 27 Μαΐου

Το νόημα του Κομμουνισμού

  • Θέσεις για τον πατριωτισμό και την κοινότητα του έθνους ως απάντηση στην κρίση
  • Ταραχές και εξεγέρσεις ως εκφράσεις του κοινωνικού ανταγωνισμού: τα όρια και οι δυνατότητες για το ξεπέρασμά τους
  • Προσεγγίσεις για τον κομμουνισμό και στρατηγικές στο σήμερα Ο κομμουνισμός βρίσκεται στις σχέσεις μοιράσματος, στη συγκρότηση και την υπεράσπιση των κοινών, σε στιγμές και διαδικασίες αποφετιχοποίησης ή στα όρια των σημερινών αγώνων; Είναι κίνημα του παρόντος ή του μέλλοντος;
  • Το Πολιτικό και το Κοινωνικό: όρια και δυνατότητες των πολιτικών συλλογικοποιήσεων και η σχέση τους με την κοινωνική κίνηση
  • Εκτιμήσεις για την αναδιάρθρωση: αν η άμεση στρατηγική του κεφαλαίου είναι η υποτίμηση της εργασίας, ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες τάσεις; (νέες τεχνολογίες, νέες μορφές εκμετάλλευσης της κοινωνικής συνεργασίας)

 

αναμένουμε τις προτάσεις σας έως τις 7 Μαΐου 2012

στο e-mail: contact@communismos.com

 

και ας μην ξεχνάμε,

«να διαδώσουμε την αναρχία – να ζήσουμε τον κομμουνισμό».

 

Συντροφικά, κατάληψη Φάμπρικα – Υφανέτ

Θεσσαλονίκη, 4 Απριλίου 2012

contact@communismos.com,

www.communismos.com

 

 


[1] Εδώ το κάλεσμα του πρώτου communismos 27-29 Μαΐου 2011 :

και εδώ οι ηχογραφήσεις των συζητήσεων:

 

 

Communismos 2.0 calling

Festival  

 

Communismos 2.0

     

From circulation of capital, patriarchy and nationalism

to circuation of struggles, commons and micro communisms

   

 

25-27 May 2012

at Fabrica Yfanet squat

 Thessaloniki – Greece

 

call for participation

 

We helplessly stand and watch our lives sink day by day. Unemployment, weakness to face the boss, new austerity measures, dilemmas, bullying, austerity measures, sacrifices, words like “Now, it’s not time for…”, stricter austerity measures, disappointment, frustration, even more measures. Isn’t this what they call crisis after all?  Conventions made by people in time of crisis now seem vacant, deprived of any significant meaning, just words to nag about as things do not seem to take a turn for the better. But before crisis is being presented out of context, they had to give it a different meaning. Over the years, the media worked at full speed to present the crisis as something sudden and inevitable, as something ugly and unexpected that sounds the alarm and puts everybody in great danger. But, no worries, it is presented as a natural phenomenon, like a storm that hits with vengeance for a while before it gives in to yet another bright, sunny day, so the only way to overcome such calamity would be to put aside our unreasonable demands and wear our bodies off working. A nice picture, indeed, but it leaves us in dark about the causes, the consequences and the political exploitation of the crisis. And much more, it tells us nothing about what is ultimately in crisis today. Against naturalization and misleading simplifications regarding crisis, we believe that it exists, it is amplified and reflected in everyday social and class antagonisms. Speaking of crisis, one must surely have in mind that it is the difficulty the capital faces to form relations in its own terms. What is being debated here, is the ability of the capital (as relation and as value- in motion) to reproduce along with the social relations and anthropological types that it bears and formulates. Although crisis refers to the state, to bosses, to others, it also includes us, as we too are being exploited in the realm of capital-relationships.

 

Simultaneously however, but fortunately for us, crisis is an open-ended critical category, which does not only mean catastrophe, but also possibilities. Today, more intensely than ever, this slippery ground is the place where the circulation of capital, patriarchy and nationalism is tested and matched against the circulation of struggles, commons and microcommunisms. Two worlds face to face with each other, or better, a world facing its negation. One that is trying to restore and uphold the existing order by facing the actual movement that seeks to abolish it.

 

We think that the most suitable name for this world is capitalism. We see it today as it asserts itself through accelerated restructuring and overly intensive processes of primitive accumulation, while being consolidated with the intensification of gender oppression, homophobia and masculinity. We experience first hand the restoration of order via a status of emergency, a shock doctrine and the manu militari management of social movements. Realities, such as widespread precarity, terrorizing labour conditions and unemployment is how this world manifests in our lives. More particularly, we witness this in gentrified metropolitan centers, in fortified suburbs, at the gold mines of Chalkidiki, at new witch hunts of immigrants. We also see it in the transformation of european countris into a vast concentration camp, a Dachau for immigrants, who have to surmount towering border fences, while at the same time, trafficking and ovary trade pass through border controls with ease. Let us not forget that this world also lies under the mask we wear to perform our gender and racial roles, under the phantasmatic objectivity of value that rests in our lives for some self-valorization. It is embodied in claims for intellectual property, in efforts to enclose freedom of the internet and it lives off deterministic pseudo-dilemmas whether one is for of against the memorandum (in Greece), sides with left or right patriotism, chooses between staying with the euro or embracing chaos.  All these are before us and they never fail to remind us of the grim outcome that is in store for us if we don’t stand our ground, if we don’t try to build collective disengagement routes.

 

On the other hand, we listen attentively for the echo of riots and uprisings around the globe to reach us, as their rough or sweet melodies are transmitted from one social place to the other. This sad world falls into doubt when we block its restructuring and deny to live a life in poverty. When we refuse to become more productive, to wake up early for work, to discipline our choices to  “highly esteemed degrees”, to be accredited merely by our work and how much time we spend doing it. Capitalism is judged when workers take over factories and their strike is above any kind of mediation mechanism. When schools are no longer places where capitalism can peacefully reproduce, as students take over them to miss class and therefore hinder the intensification of their lives. In times when class forms through collective struggle and in times when that class doubts its existence. When a square is under occupation, when people march in solidarity, work together in neighborhood collectives, furthemore in immigrants’ struggle for survival and dignity and when people comradely look at each other. Moreover, when people don’t pay the bus fare, when they refuse to pay the “charatsi” (special tax imposed on greek home owners via the electricity bill), when neighbors lock their electricity power boxes to prevent the electric company from cutting power off, and when they meet again to block hospital cashier desks. When we throw stones at a demonstration, when we take the initiative to reduce supermarket prices, when we block the circulation of commodities. When our bodies are meaningful, when we question our gender oriented roles and our sexuality, when we stop idolizing ourselves, when we smash the mirrors of normality and break out to live the life that was given to us. It is then when we make the world turn upside down and bring back home our firm belief that history does not write itself, but it is written by people. The issue then is to sort out those historical moments from which we can draw strength. Strength for refusing, strength for being creative. Alongside all these, there is also the patient building of a different way of doing things, the creation of different forms of social organization and collective struggle. Cooking and eating together, sharing metropolitan parks, places to meet and squats, vegetable gardens at former military camps, independently organized radio stations, organizing self study sessions and lessons, setting up printing facilities, educating through parity and solidarity procedures, living together in occupied buildings, sharing a network and a mutual support fund.

 

Starting from all these moves, some bigger or more apparent than others but all equally significant, we accept that they do not compromise capitalism as a whole. We nevertheless aim to find their common connections and their continuity among them, to detect those features that point to an eminent destruction of capitalism. What is precious are the communities we create for our struggle, the communist gestures, the attack at the capitalist reasoning. They are glimpses of what is yet to come. The total denial of what means to steal our lives, the demolition of a world that writhes in crisis. Some have named this communism. For us it is important to start uttering this word.

 

Aims, organization and content of Communismos 2.0 

 

In the above context we believe that it is important in critical times like these to articulate our theoretical tools gained from our experience as political subjects in a number of people’s movements and from our knowledge of setting up multiple ventures. The proposed conference-festival Communismos 2.0 seeks to help towards that direction. Certainly our intention is far from considering Communismos to be a semi-institutionalized organ of struggling communities, of people who are in struggle, of commons, of insurgents everywhere. However, we share the agony for the need to collectively discuss on forms and contents of struggle, to meet as political subjects having possibly the opportunity to collectively negotiate as a movement our fighting ground. Picking up the thread from last year’s festival, we believe it is essential to continue this legacy of talking about movements, depositing views and contents. So, this year we take again the initiative to organize Communismos 2.0 in Thessaloniki (Greece) at Fabrica Yfanet squat, however we wish for collectives in other cities to take their own initiative to organize such a conference themselves.

 

At this point, before we unveil the proposed schedule of this year’s Communismos we find it imperative to present a brief review and critical evaluation of last year’s conference. Those three days last May (27-29/5/2011) had been full and enjoyable. Three days during which participants had the opportunity to meet, share experiences, exchange viewpoints and deposit their thoughts. Three days that helped the circulation and critical analysis of struggles, three days that contributed to people getting acquainted with new ventures and participating in a process, surely fragmental but also pleasant and useful, where they were given the chance to map the reasons for our movements and arm themselves with theoretical and analytical tools. We state here, that we are committed to distribute to this year’s participates full reports of last year’s talks and procedures.

 

Nevertheless, at this point we would like to mention some weaknesses or negligences that we would like to amend this year.

 

-The general concept of last year’s themes and introductions to talks, as they were instructed by our first call for participation. It is our great concern to finely define this year’s issues so that discussions become more specific, more usable and fruitful.

 

-At set discussions, the presentation of different ventures frequently included just a simple presentation of their basic lines. We would like this year’s discussions to be enriched beyond the requirements of a plain presentation of ones aims, and make an effort to take stock of our actions, track down the things that help us move forward as well as our inhibitions that take us back. In this way we can draw informed conclusions about the future.

 

-The way we organized our talks following a pattern of centralized events which included densely written, lengthy presentations has proven difficult to follow by many participants and therefore prevented people from more actively taking part in the discussions. So, this year we propose decentralized discussions in the form of parallel thematic “workshops”. The proposed format will encourage a more familiar and friendly, collective atmosphere that was hindered last year by lengthy and impersonal viewpoints.

 

-Last year’s “loose” planning with long delays preceding discussions and the rush at the end of them makes us accountable and responsible to keep this year a tighter time schedule, requiring early attendance and fixed closing times.

 

-Lastly, we will make sure we improve parallel, supporting structures, such as accommodation, collective cooking and dining, as well as more creative ways to enhance our child-care facilities.

 

According to everything said here, we invite political groups, collectives, base unions, neighborhood collectives, students’ groups to take part at Communismos 2.0 on 25th-27th May 2012 in Thessaloniki (Greece), at Fabrica Yfanet squat.

 

Schedule and Structure

 

By structuring this year’s conference we seek to make it as flexible as possible, more specific and more participatory. For this reason this festival is spread in three days. The focus of the first two days is on movements relating to production and reproduction and what surrounds them. At the last day the focus shifts to more theoretical issues, with the intention to reflect on what has been done, but maintaining the relative autonomy that theory must have. We propose to collectives that wish to take part to choose one or more of the scheduled theme discussions-workshops and prepare up to 15′ minutes talks so that there is plenty of time left for discussion. Furthermore, we urge participants to have their contributions in print so that delegates would be able to consult them during the discussion at any time. The suggested topics that follow are indicative and in no case final. Our intention for the schedule is to make it more specific as applications for participation and proposals by collectives start coming in.

 

 

 

 

 

 

Proposed schedule

 

Friday 25th May

The battle in-out of-and beyond employment

 

-Labour precarity – forms of action (strike, general strike, interventions, blockages, direct action, institutionalized negotiations and beyond them)

-The condition of unemployment, forms of organization and action

-Student and labour struggle at the university

-Labour and gender

-Immigration:

immigration and aspects of the immigrant movement

potential meeting points of struggle for immigrants and locals

-Cooperative forms of labour in a time of crisis (a critical approach)

                     

 

Saturday 26th May

Local movements, neighborhood collectives

-The possibilities and limitations of movements about the environment (landfills, mines, wind farms, dams and water projects fencing, biotechnology, etc.)

-Neighborhood collectives in struggle about health issues, electricity, municipal taxes, etc.

-The square occupation movement, “indignados”, an evaluation

-Structures of social solidarity and reproduction: their relation to resisting movements, their limits, contradictions and perspectives (collective kitchens, give-away bazaars, self-studying and social tutoring, barter structures, etc.)

 

Sunday 27th May

The meaning of communism

 

-Considering patriotism and national communities as a response to crisis

-Riots and uprisings as expressions of social unrest: their boundaries and the possibilities to overcome them

-Approaches to communism and its current strategies. Does communism lie in relationships based on sharing, in forming and defending what we have in common, in times of defetishisation or in the borderlines of today’s movements? Is it relevant today or a remnant of the past?

-Political and Social: limits and possibilities of political collectives and their relationship to social movements

-Estimates of restructuring: whether capital adopts as an immediate strategy the devaluation of labour, what are the long-term trends? (new technologies, new forms of exploiting social cooperation)

 

 

we look forward to your proposals by the 7th May 2012

contact e-mail: contact@communismos.com

 

let us not forget

«to spread anarchy – to live in communism».

 

Fabrica Yfanet

Thessaloniki, 4/4/2012

contact@communismos.com,

www.communismos.com

 

Ηχογραφημένες συζητήσεις απο το festival Communismos

Ταξικοί αγώνες & δομές εργατικής αυτονομίας

  • Cafe la rage (Θεσσαλονίκη)
  • Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων (Θεσσαλονίκη)
  • Σωματείο Εργαζομένων στα Τηλεφωνικά Κέντρα Εξυπηρέτησης ΟΤΕ (Θεσσαλονίκη)
  • ΕΣΕ (Θεσσαλονίκη)
  • ΕΣΕ (Ιωάννινα)
  • Φόρουμ Μεταναστών (Κρήτη)

Κατεβάστε το αρχείο

Προσεγγίσεις για την Κρίση

  • Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη)
  • Τέως Μέλη του Συνδικάτου Σαλταδόρων (Θεσσαλονίκη)
  • Werner Bonefeld (καθηγητής πολιτικών επιστημών, York UK)

Κατεβάστε το αρχείο

Αγώνες για τα κοινά και ενάντια στις περιφράξεις – Αγώνες σχετικά με την Υγεία

  • Συνέλευση Υγείας – κατάληψη ΠΙΚΠΑ (Αθήνα)

Κατεβάστε το αρχείο

Αγώνες σχετικά με τις Μεταφορές

  • Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίας Παρασκευής (Αθήνα)
  • Κατάληψη Πραποπούλου (Αθήνα)
  • Θερσίτης – Χώρος ραδιουργίας και ανατροπής (Αθήνα)

Κατεβάστε το αρχείο

Προσεγγίσεις για τα κοινά και ενάντια στις περιφράξεις

  • Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη)
  • Μωβ Καφενείο (Θεσσαλονίκη
  • Massimo de Angelis (καθηγητής πολιτικής οικονομίας, London UK)

Κατεβάστε το αρχείο

Δομές κομμουνιστικοποίησης και κοινωνικής αναπαραγωγής Προσεγγίσεις για την επανανοηματοδότηση του κομμουνισμού

  • Blaumachen (Θεσσαλονίκη – Αθήνα
  • Κόκκινο Νήμα (Αθήνα)
  • QV (Αθήνα)

Κατεβάστε τo αρχείο1αρχείο2

Δομές κοινωνικής αναπαραγωγής

  • Κατάληψη Πραποπούλου (Αθήνα)
  • Ντουλάπι – Δίκτυο για την Τροφοσυλλογική Δράση (Αθήνα)
  • Άνευ Αρχών (Θεσσαλονίκη)

Κατεβάστε το αρχείο

 

Πρόγραμμα

Παρασκευή 27 Μαϊου 2011

Κρίση & ταξικοί αγώνες σε χώρους εργασίας

 

Ταξικοί αγώνες & δομές εργατικής αυτονομίας

16.00  20.00

  • Cafe la rage (Θεσσαλονίκη)
  • Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων (Θεσσαλονίκη)
  • Σωματείο Εργαζομένων στα Τηλεφωνικά Κέντρα Εξυπηρέτησης ΟΤΕ (Θεσσαλονίκη)
  • ΕΣΕ (Θεσσαλονίκη)
  • ΕΣΕ (Ιωάννινα)
  • Φόρουμ Μεταναστών (Κρήτη)

 

Προσεγγίσεις για την Κρίση

20.00  23.00

  • Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη)
  • Τέως Μέλη του Συνδικάτου Σαλταδόρων (Θεσσαλονίκη)
  • Werner Bonefeld (καθηγητής πολιτικών επιστημών, York UK)

 

Συναυλία

23.00 και μετά

  • Ms Ratter
  • «Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας & Μικροαστικά» από Μηχανή και φίλοι

 

Σάββατο 28 Μαϊου 2011

Αγώνες για τα κοινά και ενάντια στις περιφράξεις

 

Αγώνες σχετικά με την Υγεία

16.00-18.00

  • Συνέλευση Υγείας – κατάληψη ΠΙΚΠΑ (Αθήνα)

 

Αγώνες σχετικά με τις Μεταφορές

18.00-20.00

  • Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίας Παρασκευής (Αθήνα)
  • Κατάληψη Πραποπούλου (Αθήνα)
  • Θερσίτης – Χώρος ραδιουργίας και ανατροπής (Αθήνα)

 

Προσεγγίσεις για τα κοινά και ενάντια στις περιφράξεις

20.00 και μετά

  • Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη)
  • Μωβ Καφενείο (Θεσσαλονίκη)
  • Massimo de Angelis (καθηγητής πολιτικής οικονομίας, London UK)

 

+ Δραστηριότητες για παιδιά

  • 17.00 Θεατρικό Παιχνίδι από Facta non Verba
  • 19.00 Φύτεμα στον κήπο / παιχνίδι με πυλό
  • 20.00 Φτιάχνουμε τις pizzes μας
  • 21.00 Παραμύθια στο ταβάνι

 

Κυριακή 28 Μαϊου 2011

Δομές κομμουνιστικοποίησης και κοινωνικής αναπαραγωγής

Προσεγγίσεις για την επανανοηματοδότηση του κομμουνισμού

16.00-19.00

  • Blaumachen (Θεσσαλονίκη – Αθήνα)
  • Κόκκινο Νήμα (Αθήνα)
  • QV (Αθήνα)

 

Δομές κοινωνικής αναπαραγωγής

19.00 και μετά

  • Κατάληψη Πραποπούλου (Αθήνα)
  • Ντουλάπι – Δίκτυο για την Τροφοσυλλογική Δράση (Αθήνα)
  • Άνευ Αρχών (Θεσσαλονίκη)

 

+ Δραστηριότητες για παιδιά

  • 12.00 Παράσταση Καραγκιόζη (από τον Αγάπιο)
  • 13.00 Πότισμα κήπου & φαγητό κάτω από τα δέντρα
  • 14.00 Μουσικοκινητικά παιχνίδια
  • 15.00 Επιτραπέζια παιχνίδια και κατασκευές

 

COMMUNISMOS Festival-Συνέδριο

COMMUNISMOS

 

FestivalΣυνέδριο

για την έξοδο από τον καπιταλισμό

στη κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ – Θεσσαλονίκη 27-29 Μαϊου 2011

στο σημερινό περιβάλλον της κρίσης παίρνουμε θέσεις μάχης

Η κρίση είναι η προβολή των ταξικών σχέσεων και συγκρούσεων.

Η κρίση συγκροτεί το έδαφος που εντείνεται η εκμετάλλευση, η προσταγή, η βιοεξουσία. Συγκροτεί το έδαφος που η εργασιακή και υπαρξιακή επισφάλεια αποκτά όλο και πιο ηγεμονική μορφή. Η κρίση είναι η διαδικασία που εντείνεται η μονιμότητα της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, μέσω των περιφράξεων και της κλοπής των κοινωνικών κατακτήσεων. Η κρίση αποτυπώνεται μεταξύ άλλων στο κυνηγητό των μεταναστών, στις απολύσεις, στην έμφυλη καταπίεση και στην εθνική ενότητα.

Ταυτόχρονα η κρίση είναι το έδαφος των απεργιών, των πορειών, των απαλλοτριώσεων, των αυτομειώσεων, του σαμποτάζ στη παραγωγή και κατανάλωση. Η κρίση είναι η άρνηση της υποτίμησης στην εργασία, η κυκλοφορία των αγώνων, είναι οι πέτρες στους μπάτσους, είναι η αλληλεγγύη των διαδηλωτών, είναι τα γιαούρτια στους εργατοπατέρες, είναι το μίσος για τα αφεντικά. Η κρίση είναι ο τόπος που δοκιμάζονται και αναμετριούνται τα όρια και οι δυνατότητες των κινημάτων του ανταγωνισμού. Για αυτό εμείς λέμε ότι :

Η κρίση είναι κρίση πειθάρχησης και κοινωνικής ανυποταξίας. Είναι η αδυναμία του κεφαλαίου ως κοινωνική σχέση, ως εμπόρευμα να βρει νέα πεδία επέκτασης υλικά και άυλα. Είναι η αποτυχία των αφεντικών να καθυποτάξουν και να ελέγξουν στο σύνολό τους την κοινωνική αναπαραγωγή, τις ορατές και αόρατες αρνήσεις. Επομένως για την δική τους έξοδο από την κρίση εξαπολύουν τη συνολική τους επίθεση στο μισθό, στην ασφάλιση, στις μεταφορές, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην στέγαση, στα τρόφιμα, στην ενέργεια, στο περιβάλλον.

Σήμερα καλούμαστε να πάρουμε θέση μάχης και επιλέγουμε τον:

Κομμουνισμό[1]ως εκείνη την μη εμπορευματική μορφή κοινωνικής οργάνωσης και αναπαραγωγής, η οποία στηρίζεται στην ταξική αλληλεγγύη, σε αυτοθεσμισμένες αντιιεραρχικές κοινότητες αγώνα και αποτελεί τη κοινωνική κινηματική κίνηση, το διαγώνιο διάνυσμα που συνθέτει, συστήνει και γονιμοποιεί τις ταξικές συγκρούσεις. Επίσης ως κομμουνισμό αντιλαμβανόμαστε τη δημιουργία κοινών σχέσεων, δηλαδή εκείνη τη κοινωνική διαδικασία που δημιουργεί και αναπαράγει τα κοινά[2]και παράλληλα αποπεριφράσει τον κλεμμένο απο το κεφάλαιο κοινωνικό πλούτο, καταστρέφοντας τις περιφράξεις που διαχωρίζουν τους προλετάριους από τα μέσα παραγωγής, αναπαραγωγής, διαβίωσης και επικοινωνίας. Ταυτόχρονα ισχυριζόμαστε ότι ο κομμουνισμός των κοινών σχέσεων εμπεριέχει την καταστροφή των έμφυλων κοινωνικών λειτουργιών,  αποσταθεροποιεί το κοινωνικό φύλο και χτίζει δομές κοινωνικής και οικιακής αλληλεγγύης και αναπαραγωγής πέρα από το κυρίαρχο μοντέλο οικογενειακών σχέσεων. Αναπόσπαστο κομμάτι του κομμουνισμού των κοινών σχέσεων αποτελεί η κατάργηση των εθνικών αποκλεισμών που ορθώνουν τα κράτη και το κεφάλαιο (σύνορα, έλεγχοι, λαθραίοι άνθρωποι, μηχανισμοί και διαδικασίες υποτίμησης του παγκόσμιου προλεταριάτου). Αγώνας για τον κομμουνισμό σημαίνει έμπρακτη αμφισβήτηση  του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας  που ο καπιταλισμός επιβάλει μέσα από το έλεγχο και την παρανoμοποίηση των μεταναστευτικών ροών.

Επιπλέον, θέση μας είναι ότι απέναντι στον πόλεμο, το φασισμό και πατριωτισμό ως μορφές του κράτους σε κρίση, καθώς επίσης και απέναντι στα διλήμματα των ιδιωτικοποιήσεων του νεοφιλελευθερισμού ή τις κρατικοποιήσεις του νεοκεϋνσιανισμού και τις αφελείς προσδοκίες επιστροφής στο κράτος πρόνοιας, επιλέγουμε την επίθεση σε μισθωτή εργασία, πατριαρχία, ιδιοκτησία και κράτος, και ταυτόχρονα επιλέγουμε τις αγωνιστικές χειραφετητικές κοινότητες που δομούνε τα κοινά και τον κομμουνισμό.

Ο κομμουνισμόςεπίσης αποτελεί για εμάς την κινηματική παρακαταθήκη και το ενοποιητικό νήμα κινημάτων, ρευμάτων και εξεγέρσεων με αναρχικά, ελευθεριακά, αυτόνομα και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Ενδεικτικά τα παραδείγματα του συμβουλιακού κομμουνισμού στην Γερμανία και των αναρχοσυνδικαλιστών wobblies στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα, του αναρχικού ελευθεριακού κομμουνισμού στην Ισπανία και των αρχειομαρξιστών στο μεσοπόλεμο, των κινημάτων της αυτονομίας σε Γερμανία και Ιταλία τη δεκαετία του ’70, καθώς επίσης και οι χρήσιμες εμπειρίες αυτοοργάνωσης στις εξεγερμένες συνελεύσεις της Αργεντινής και της Τσιάπας μας δίνουν πλούσια παραδείγματα κινηματικών προτάσεων για το πώς εννοούμε τον κομμουνισμό.

Κρίνουμε ότι σήμερα πρέπει να επανανοηματοδοτηθεί και να μπει στο τραπέζι ξανά η σημασία και ο πλούτος των κομμουνισμών ως η κινηματική επιτάχυνση της κρίσης, για την έξοδο από τον καπιταλισμό.

Δομή συνεδρίουφεστιβάλ

Η δομή του fest-communismos επιθυμούμε να έχει όσο το δυνατό πιο άμεση και ενεργή συμμετοχή.  Για αυτό πέρα από κεντρικές εκδηλώσεις θέτουμε ως στόχο να οργανώσουμε θεματικά workshop καθ’όλη τη διάρκεια των ημερών του συνεδρίου-φεστιβάλ, στα οποία να τοποθετηθούν με οργανωμένες εισηγήσεις άτομα και συλλογικότητες. Οι θεματικές ενότητες των workshop είναι οι εξής:

Θεματικές Ενότητες

Κομμουνισμός vs Καπιταλισμός:

Η στιγμή της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, είναι ταυτόχρονα και η στιγμή που εκρύγνεινται και οι δικές μας αντιφάσεις. Σήμερα περισσότερο από ποτέ θα ήταν αναμενόμενο ο κομμουνισμός να αποτελούσε μια λύση στα εμφανή αδιέξοδα του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά σήμερα φαντάζει μια μακρινή ουτοπία. Είναι αυτή η απόσταση που σήμερα πρέπει να διανύσουμε καθώς η ευπάθεια του καπιταλισμού αφήνει όλο αυτό το χώρο στις πράξεις και τη φαντασία μας.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

– Κρίση & Ταξικοί αγώνες σε χώρους εργασίας

  • Αναλυτικές προσεγγίσεις για την κρίση και το χρέος ως αδυναμία του κεφαλαίου να αναπαραχθεί και να αντιμετωπίσει την κοινωνική απειθαρχία.
  • Οι επιθέσεις των αφεντικών, η γενίκευση της επισφάλειας και ο ρόλος, οι στόχοι οι δυνατότητες και αδυναμίες των αυτόνομων ταξικών εργατικών αγώνων (μελέτη της ταξικής σύνθεσης, της προλεταριακής εμπειρίας και της κυκλοφορίας των αγώνων).
  • Δομές εργατικής αυτονομίας (σωματεία βάσης, εργατικές επιτροπές αλληλεγγύης, εργατικές ομάδες, αυτοοργανωμένα ταμεία αλληλεγγύης).

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

– Αγώνες για τα κοινά και ενάντια σε περιφράξεις

  • Το νόημα των κοινών και περιφράξεων και η σύνδεσή τους με την κρίση, το φετιχισμό του εμπορεύματος και τη μονιμότητα των διαδικασιών πρωταρχικής συσσώρευσης.
  • Κριτική ανάλυση των πολιτικών, μεθόδων, στόχων και προοπτικών των κινήσεων και κινημάτων «δεν πληρώνω» σε μεταφορές, υγειά, ενέργεια (ριζοσπαστικές επαναστατικές ή σοσιαλδημοκρατικές αφομοιωτικές προοπτικές).
  • Έμφυλη διάσταση των κοινών και περιφράξεων. Έμφυλη διάσταση των κοινών, οι περιφράξεις στο σώμα, το φύλο, τη σεξουαλικότητα αλλά και η δημιουργία ρωγμών από αντιταυτοτικά κινήματα.
  • Πατριωτισμός, φασισμός, σύνορα, έλεγχοι μεταναστευτικών ροών ως εδαφικές, εθνοτικές, ταξικές και ταυτοτικές περιφράξεις. Η κίνηση, οι αγώνες των μεταναστών και η επίθεση στον εθνικό κορμό ως μορφές κοινών σχέσεων για την κατάργηση των φυλετικών, ταξικών και εδαφικών περιφράξεων.

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

– Δομές κομμουνιστικοποίησης και κοινωνικής αναπαραγωγής

  • Η μορφή και το θεωρητικό πλαίσιο δικτύων αυτοοργάνωσης στην κίνηση για δημιουργία αυτόνομων ταξικών δομών κοινωνικής αναπαραγωγής και κομμουνιστικοποίησης.
  • Τα παραδείγματα εγχειρημάτων αντιπραγματισμού, μη εμπορευματικών μορφών κοινωνικής αναπαραγωγής, κολεκτίβων, αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής, αναπαραγωγής και επικοινωνίας.

και ας μη ξεχνάμε,

«να διαδώσουμε την αναρχία να ζήσουμε τον κομμουνισμό».

συντροφικά café la rage

contact@communismos.com,

www.communismos.com


[1] Πολλές κεντρικές έννοιες του πολιτικού μας λεξιλογίου, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού έχουν τόσο πολύ καταστραφεί που είναι σχεδόν άχρηστες. Στη συνηθισμένη του χρήση, ο κομμουνισμός έχει καταλήξει να σημαίνει το αντίθετό του, δηλαδή τον ολοκληρωτικό κρατικό έλεγχο και την σταλινική ιεραρχία των απολιθωμένων κομμουνιστικών κομμάτων. Θα μπορούσαμε φυσικά να εγκαταλείψουμε αυτόν τον όρο και να εφεύρουμε νέους, αλλά τότε θα αφήναμε επίσης πίσω την μεγάλη ιστορία των αγώνων, ονείρων και προσδοκιών που συνδέονται με αυτόν. Ως αναρχικές και αναρχικοί που αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη, θεωρούμε ότι είναι καλύτερο να παλέψουμε για αυτή την έννοια, του κομμουνισμού, με στόχο να αποκαταστήσουμε ή να ανανεώσουμε το νόημά της.

[2] Όταν αναφερόμαστε στα κοινά δεν εννοούμε τα εμπορευματοποιημένα κοινά αγαθά που το κράτος με τη μορφή του δημόσιου εκμεταλλεύεται, ελέγχει, περιφράσσει και εμπορεύεται. Τα κοινά θεωρούμε ότι δεν είναι αυθύπαρκτα, δεν είναι απλώς οι κοινοί πόροι (φυσικοί, ενεργειακοί, περιβαλλοντικοί, γενετικοί, πολιτισμικοί), δεν υπάρχουν από μόνα τους, αλλά ούτε και διεκδικούνται, με τη μορφή των αιτημάτων απέναντι στην εξουσία, παρά μόνο κατασκευάζονται, δημιουργούνται, σχηματοποιούνται και αναπαράγονται κάθε φορά μέσα από τις διαδικασίες των κοινών σχέσεων, οι οποίες συγκροτούνται από κοινότητες αγώνα.


Κάλεσμα για συμμετοχή

1o FEST

COMMUNISMOS

Φεστιβάλ-Συνέδριο

για την έξοδο από το καπιταλισμό

 

στη κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ – Θεσσαλονίκη 26-29 Μαϊου 2011

 

Κάλεσμα για συμμετοχή

στο σημερινό περιβάλλον της κρίσης παίρνουμε θέσεις μάχης

Η κρίση είναι η προβολή των ταξικών σχέσεων και συγκρούσεων.

Η κρίση συγκροτεί το έδαφος που εντείνεται η εκμετάλλευση, η προσταγή, η βιοεξουσία. Συγκροτεί το έδαφος που η εργασιακή και υπαρξιακή επισφάλεια αποκτά όλο και πιο ηγεμονική μορφή. Η κρίση είναι η διαδικασία που εντείνεται η μονιμότητα της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, μέσω των περιφράξεων και της κλοπής των κοινωνικών κατακτήσεων. Η κρίση αποτυπώνεται μεταξύ άλλων στο κυνηγητό των μεταναστών, στις απολύσεις, στην έμφυλη καταπίεση και στην εθνική ενότητα.

Ταυτόχρονα η κρίση είναι το έδαφος των απεργιών, των πορειών, των απαλλοτριώσεων, των αυτομειώσεων, του σαμποτάζ στη παραγωγή και κατανάλωση. Η κρίση είναι η άρνηση της υποτίμησης στην εργασία, η κυκλοφορία των αγώνων, είναι οι πέτρες στους μπάτσους, είναι η αλληλεγγύη των διαδηλωτών, είναι τα γιαούρτια στους εργατοπατέρες, είναι το μίσος για τα αφεντικά. Η κρίση είναι ο τόπος που δοκιμάζονται και αναμετριούνται τα όρια και οι δυνατότητες των κινημάτων του ανταγωνισμού. Για αυτό εμείς λέμε ότι :

Η κρίση είναι κρίση πειθάρχησης και κοινωνικής ανυποταξίας. Είναι η αδυναμία του κεφαλαίου ως κοινωνική σχέση, ως εμπόρευμα να βρει νέα πεδία επέκτασης υλικά και άυλα. Είναι η αποτυχία των αφεντικών να καθυποτάξουν και να ελέγξουν στο σύνολό τους την κοινωνική αναπαραγωγή, τις ορατές και αόρατες αρνήσεις. Επομένως για την δική τους έξοδο από την κρίση εξαπολύουν τη συνολική τους επίθεση στο μισθό, στην ασφάλιση, στις μεταφορές, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην στέγαση, στα τρόφιμα, στην ενέργεια, στο περιβάλλον.

Σήμερα καλούμαστε να πάρουμε θέση μάχης και επιλέγουμε τον:

Κομμουνισμό[1], ως εκείνη την μη εμπορευματική μορφή κοινωνικής οργάνωσης και αναπαραγωγής, η οποία στηρίζεται στην ταξική αλληλεγγύη, σε αυτοθεσμισμένες αντιιεραρχικές κοινότητες αγώνα και αποτελεί τη κοινωνική κινηματική κίνηση, το διαγώνιο διάνυσμα που συνθέτει, συστήνει και γονιμοποιεί τις ταξικές συγκρούσεις. Επίσης ως κομμουνισμό αντιλαμβανόμαστε τη δημιουργία κοινών σχέσεων, δηλαδή εκείνη τη κοινωνική διαδικασία που δημιουργεί και αναπαράγει τα κοινά[2] και παράλληλα αποπεριφράσει τον κλεμμένο απο το κεφάλαιο κοινωνικό πλούτο, καταστρέφοντας τις περιφράξεις που διαχωρίζουν τους προλετάριους από τα μέσα παραγωγής, αναπαραγωγής, διαβίωσης και επικοινωνίας. Ταυτόχρονα ισχυριζόμαστε ότι ο κομμουνισμός των κοινών σχέσεων εμπεριέχει την καταστροφή των έμφυλων κοινωνικών λειτουργιών,  αποσταθεροποιεί το κοινωνικό φύλο και χτίζει δομές κοινωνικής και οικιακής αλληλεγγύης και αναπαραγωγής πέρα από το κυρίαρχο μοντέλο οικογενειακών σχέσεων. Αναπόσπαστο κομμάτι του κομμουνισμού των κοινών σχέσεων αποτελεί η κατάργηση των εθνικών αποκλεισμών που ορθώνουν τα κράτη και το κεφάλαιο (σύνορα, έλεγχοι, λαθραίοι άνθρωποι, μηχανισμοί και διαδικασίες υποτίμησης του παγκόσμιου προλεταριάτου). Αγώνας για τον κομμουνισμό σημαίνει έμπρακτη αμφισβήτηση  του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας  που ο καπιταλισμός επιβάλει μέσα από το έλεγχο και την παρανoμοποίηση των μεταναστευτικών ροών.

Επιπλέον, θέση μας είναι ότι απέναντι στον πόλεμο, το φασισμό και πατριωτισμό ως μορφές του κράτους σε κρίση, καθώς επίσης και απέναντι στα διλήμματα των ιδιωτικοποιήσεων του νεοφιλελευθερισμού ή τις κρατικοποιήσεις του νεοκεϋνσιανισμού και τις αφελείς προσδοκίες επιστροφής στο κράτος πρόνοιας, επιλέγουμε την επίθεση σε μισθωτή εργασία, πατριαρχία, ιδιοκτησία και κράτος, και ταυτόχρονα επιλέγουμε τις αγωνιστικές χειραφετητικές κοινότητες που δομούνε τα κοινά και τον κομμουνισμό.

Ο κομμουνισμός, επίσης αποτελεί για εμάς την κινηματική παρακαταθήκη και το ενοποιητικό νήμα κινημάτων, ρευμάτων και εξεγέρσεων με αναρχικά, ελευθεριακά, αυτόνομα και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Ενδεικτικά τα παραδείγματα του συμβουλιακού κομμουνισμού στην Γερμανία και των αναρχοσυνδικαλιστών wobblies στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα, του αναρχικού ελευθεριακού κομμουνισμού στην Ισπανία και των αρχειομαρξιστών στο μεσοπόλεμο, των κινημάτων της αυτονομίας σε Γερμανία και Ιταλία τη δεκαετία του ’70, καθώς επίσης και οι χρήσιμες εμπειρίες αυτοοργάνωσης στις εξεγερμένες συνελεύσεις της Αργεντινής και της Τσιάπας μας δίνουν πλούσια παραδείγματα κινηματικών προτάσεων για το πώς εννοούμε τον κομμουνισμό.

Κρίνουμε ότι σήμερα πρέπει να επανανοηματοδοτηθεί και να μπει στο τραπέζι ξανά η σημασία και ο πλούτος των κομμουνισμών ως η κινηματική επιτάχυνση της κρίσης, για την έξοδο από τον καπιταλισμό.

Καλούμε στο παραπάνω πλαίσιο συντρόφισσες και συντρόφους, συλλογικότητες και άτομα που θέτουν τον εαυτό τους στη πλευρά του ταξικού – κοινωνικού ανταγωνισμού να τοποθετηθούν πάνω στο ζήτημα του κομμουνισμού και της εξόδου από τον καπιταλισμό στο 1Ο Φεστιβάλ-Συνέδριο Κομμουνισμού στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη) στις 26-29 Μαΐου 2011.

Δομή συνεδρίου – φεστιβάλ

Η δομή του fest-communismos επιθυμούμε να έχει όσο το δυνατό πιο άμεση και ενεργή συμμετοχή.  Για αυτό πέρα από κεντρικές εκδηλώσεις θέτουμε ως στόχο να οργανώσουμε θεματικά workshop καθ’όλη τη διάρκεια των ημερών του συνεδρίου-φεστιβάλ, στα οποία να τοποθετηθούν με οργανωμένες εισηγήσεις άτομα και συλλογικότητες. Οι θεματικές ενότητες των workshop είναι οι εξής:

Θεματικές Ενότητες

Κομμουνισμός vs Καπιταλισμός: Η στιγμή της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, είναι ταυτόχρονα και η στιγμή που εκρύγνεινται και οι δικές μας αντιφάσεις. Σήμερα περισσότερο από ποτέ θα ήταν αναμενόμενο ο κομμουνισμός να αποτελούσε μια λύση στα εμφανή αδιέξοδα του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά σήμερα φαντάζει μια μακρινή ουτοπία. Είναι αυτή η απόσταση που σήμερα πρέπει να διανύσουμε καθώς η ευπάθεια του καπιταλισμού αφήνει όλο αυτό το χώρο στις πράξεις και τη φαντασία μας.

– Αγώνες για τα κοινά και ενάντια σε περιφράξεις

  • Το νόημα των κοινών και περιφράξεων και η σύνδεσή τους με την κρίση, το φετιχισμό του εμπορεύματος και τη μονιμότητα των διαδικασιών πρωταρχικής συσσώρευσης.
  • Κριτική ανάλυση των πολιτικών, μεθόδων, στόχων και προοπτικών των κινήσεων και κινημάτων «δεν πληρώνω» σε μεταφορές, υγειά, ενέργεια (ριζοσπαστικές επαναστατικές ή σοσιαλδημοκρατικές αφομοιωτικές προοπτικές).
  • Έμφυλη διάσταση των κοινών και περιφράξεων. Έμφυλη διάσταση των κοινών, οι περιφράξεις στο σώμα, το φύλο, τη σεξουαλικότητα αλλά και η δημιουργία ρωγμών από αντιταυτοτικά κινήματα.
  • Πατριωτισμός, φασισμός, σύνορα, έλεγχοι μεταναστευτικών ροών ως εδαφικές, εθνοτικές, ταξικές και ταυτοτικές περιφράξεις. Η κίνηση, οι αγώνες των μεταναστών και η επίθεση στον εθνικό κορμό ως μορφές κοινών σχέσεων για την κατάργηση των φυλετικών, ταξικών και εδαφικών περιφράξεων.

– Κρίση & Ταξικοί αγώνες σε χώρους εργασίας

  • Αναλυτικές προσεγγίσεις για την κρίση και το χρέος ως αδυναμία του κεφαλαίου να αναπαραχθεί και να αντιμετωπίσει την κοινωνική απειθαρχία.
  • Οι επιθέσεις των αφεντικών, η γενίκευση της επισφάλειας και ο ρόλος, οι στόχοι οι δυνατότητες και αδυναμίες των αυτόνομων ταξικών εργατικών αγώνων (μελέτη της ταξικής σύνθεσης, της προλεταριακής εμπειρίας και της κυκλοφορίας των αγώνων).
  • Δομές εργατικής αυτονομίας (σωματεία βάσης, εργατικές επιτροπές αλληλεγγύης, εργατικές ομάδες, αυτοοργανωμένα ταμεία αλληλεγγύης).

– Δομές κομμουνιστικοποίησης και κοινωνικής αναπαραγωγής

  • Η μορφή και το θεωρητικό πλαίσιο δικτύων αυτοοργάνωσης στην κίνηση για δημιουργία αυτόνομων ταξικών δομών κοινωνικής αναπαραγωγής και κομμουνιστικοποίησης.
  • Τα παραδείγματα εγχειρημάτων αντιπραγματισμού, μη εμπορευματικών μορφών κοινωνικής αναπαραγωγής, κολεκτίβων, αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής, αναπαραγωγής και επικοινωνίας.

– Η εξέγερση σε καιρούς κρίσης

  • Η σημασία και το νόημα των εξεγέρσεων και των μαχητικών κινημάτων στην εποχή της κρίσης. Έμφαση στις εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική και τα πρώτα συμπεράσματα από αυτές.

Με βάση τις παραπάνω θεματικές ενότητες στείλτε μας τις προτάσεις σας για συμμετοχή στο contact@communismos.gr, αρχικά σε μορφή περίληψης έως τις 20 Απριλίου 2011 και ως ολοκληρωμένες εισηγήσεις έως τις 20 Μαΐου 2011. Στόχος είναι τις ημέρες του συνεδρίου – φεστιβάλ να είναι συγκεντρωμένο το υλικό των εισηγήσεων και να διατίθεται κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων και των workshop.

 

Η δομή του συνεδρίου – φεστιβάλ θα περιέχει καθημερινά δυο κύκλους συζητήσεων (πρωί – απόγευμα) με βάση τις παραπάνω θεματικές ενότητες. Ο κάθε κύκλος συζητήσεων θα διαρκεί 3 ώρες και εκεί θα παρουσιάζονται οι εισηγήσεις των ομάδων ή ατόμων οι οποίες προτείνουμε να διαρκούν 20 λεπτά έως μίση ώρα, ώστε να υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για συζήτηση.

 

Η φιλοξενία, η διαμονή, οι συντροφικές κουζίνες, συναυλίες και δρώμενα αποτελούν αυτονόητο μέρος των κοινών στον κομμουνισμό.

 

αναμένουμε τις προτάσεις σας

και ας μη ξεχνάμε,

«να διαδώσουμε την αναρχία να ζήσουμε τον κομμουνισμό».

συντροφικά café la rage

Θεσσαλονίκη 15 Μαρτίου 2011

contact@communismos.com,

www.communismos.com


[1] Πολλές κεντρικές έννοιες του πολιτικού μας λεξιλογίου, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού έχουν τόσο πολύ καταστραφεί που είναι σχεδόν άχρηστες. Στη συνηθισμένη του χρήση, ο κομμουνισμός έχει καταλήξει να σημαίνει το αντίθετό του, δηλαδή τον ολοκληρωτικό κρατικό έλεγχο και την σταλινική ιεραρχία των απολιθωμένων κομμουνιστικών κομμάτων. Θα μπορούσαμε φυσικά να εγκαταλείψουμε αυτόν τον όρο και να εφεύρουμε νέους, αλλά τότε θα αφήναμε επίσης πίσω την μεγάλη ιστορία των αγώνων, ονείρων και προσδοκιών που συνδέονται με αυτόν. Ως αναρχικές και αναρχικοί που αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη, θεωρούμε ότι είναι καλύτερο να παλέψουμε για αυτή την έννοια, του κομμουνισμού, με στόχο να αποκαταστήσουμε ή να ανανεώσουμε το νόημά της.

[2] Όταν αναφερόμαστε στα κοινά δεν εννοούμε τα εμπορευματοποιημένα κοινά αγαθά που το κράτος με τη μορφή του δημόσιου εκμεταλλεύεται, ελέγχει, περιφράσσει και εμπορεύεται. Τα κοινά θεωρούμε ότι δεν είναι αυθύπαρκτα, δεν είναι απλώς οι κοινοί πόροι (φυσικοί, ενεργειακοί, περιβαλλοντικοί, γενετικοί, πολιτισμικοί), δεν υπάρχουν από μόνα τους, αλλά ούτε και διεκδικούνται, με τη μορφή των αιτημάτων απέναντι στην εξουσία, παρά μόνο κατασκευάζονται, δημιουργούνται, σχηματοποιούνται και αναπαράγονται κάθε φορά μέσα από τις διαδικασίες των κοινών σχέσεων, οι οποίες συγκροτούνται από κοινότητες αγώνα.

 

Call for participation

1o FEST

COMMUNISMOS

Festival- Conference

for an exodus from capitalism

Call for participation

in times of crisis we choose to fight

 

Crisis is a projection of class relations and conflicts.

Crisis constitutes the ground where exploitation, command, and bio-power are intensified. Accordingly, it forms the ground where labour and existential precarity gradually acquire a more hegemonic form. Crisis is the process by which the permanence of primitive accumulation of capital is intensified via enclosure and the theft of social conquests. Crisis is impressed in the chase of immigrants, in workers being made redundant, in oppression regarding one’s gender and in the quest for a desirable national unity.

Simultaneously, crisis is a fertile ground for strikes, insurrection, expropriations, self-reduction of prices, sabotage of both production and consumption. It is the refusal of depreciation of work, the promise of a circulation of struggles, it is the stones thrown at the police, and the solidarity among demonstrators, it is the yoghurts thrown at the faces of union-bosses, and the hatred for bosses in general. Crisis is the place where the limits and the possibilities of antagonistic movements are put to a test.

For this reason we claim that:

Crisis is a critical time for discipline and social insubordination. It is the virtual weakness of the capital manifested as social relation, as commodity seeking for new fields to extent both materially and abstractly. It is the failure of bosses to order and entirely control social reproduction, and all the visible and invisible refusals. Consequently, looking for an exit from the crisis they launch an overwhelming attack to the wages, to the insurance system, to transports, to education and health systems, to accommodation, to food, energy and the environment.

Today we are invited to deploy our strengths for the fight and we choose:

Communism[1], as the non-commodified form of social organization and reproduction, which is supported by class solidarity, in self-institutionalized, anti-hierarchical communities of struggle. It constitutes the social active movement, the diagonal vector, that aspires to compose, constitute and spawn class conflict. As communism we also perceive the creation of common relations, namely that social process that creates and reproduces the commons[2] and at the same time raises the enclosures around common wealth captured by capital, as it destroys them and thus dismantles what separates the proletariat from the means of production, reproduction, existence and communication. Simultaneously, we stipulate that the communism of commoning relations, includes the destruction of sexual social operations, destabilises the concept social sex and builds structures for social and domestic solidarity and reproduction beyond the sovereign model of traditional family relations. An integral part of communism of commoning relations, constitutes the suppression of exclusions based on nationality that strengthen all states and capital. These are manifested by borders, controls, clandestine persons, mechanisms and processes of depreciation of proletariate worldwide. A struggle for communism means the factual contestation of global work distribution that capitalism imposes through control and via streams of immigrants that are considered illegal.

Moreover, regarding war, fascism and patriotism as manifestations of a state in crisis, as well as towards the dilemmas of privatizations of neoliberalism or the state control, regulation ownership of neo-keynesianism and the gullible expectations of returning to the welfare state model, we select the attack to the mere wage labour, to patriarchy, property and state, while we advocate the struggle emancipated communities that structure the commons and communism.

For us, communism also constitutes the active deposit and the thread that joins movements, and revolts with anarchist, liberal, autonomous, and radical left characteristics against each form of power. Indicative are the examples of the communist labour councils in Germany and that of the anarcho-syndicalism wobblies in the USA in the beginning of 20th century. We also see the affiliation with the anarchist libertarian communism in Spain and with the archeio-marxists in Greece between the great wars. Accordingly, we don’t fail to see the autonomous German and Italian 70’s movements, as well as the useful self-organising experiences of the rebel assemblies in Argentina and in Chiapas as striking examples of what we mean by communism.

Aspiring an exit from capitalism, we reason now that the importance and the wealth of communisms could bring a new meaning to the movement’s efforts to accelerate the process of the crisis.

In this frame of mind we extend a call to every companion, collective and individual who place themselves on the side of class and social struggle to take a stance on the question of communism and exit from capitalism at the 1st Festival-Conference on Communism at Fabrika Yfanet (Thessaloniki) social center squat on 19-22 May 2011.

The Structure of the Festival

Our wish is the structure of fest-communismos to promote as much as possible a more direct and active attendance. For this reason, beside the main events, we aim to organize thematic workshops that will run through the whole duration of the festival, at which organized introductory presentations prepared by individuals and collectives could help towards a more conducive discussion. The proposed thematic workshops are the following:

Communism vs Capitalism: The moment of capitalism’s structural crisis is also the moment where our own contradictions are erupted. Today more than ever, communism should be expected to constitute a solution to the obvious dead-ends of the system. Nevertheless, in nowadays, communism seems like a distant utopia. It is this distance that we are now called to cover as the susceptibility of capitalism leaves us with the space to act and imagine.

– Fighting for commons against enclosures

§ The meaning of commons and enclosure in connection to crisis, the fetishism of commodity and the permanence of processes of primitive accumulation.

§ Critical analysis of policies, methods, objectives and prospects of actions and  “I do not pay” movements in transports, health, energy (radical revolutionary or social-democratic assimilation prospects).

§ The gender dimension of commons and enclosures, the social reproductive force of women as an obstacle to the new enclosures.

– Crisis & Class struggle in working places

§ Analytical approaches on crisis and debt regarding the capital’s weakness to reproduce and face instances of social disobedience.

§ Bosses’ attacks, the prevalence of precarity, and the role, the objectives, the possibilities and weaknesses of autonomous working class struggles (study of class composition, proletarian experience and circulation of struggles).

§ Structures of labour autonomy (base-unions,  labour solidarity committees,  struggle labour groups, self-regulating solidarity funds)

–  Communization and Social Reproduction Structures

§ The form and theoretical frame of self-organised networks for creating autonomous class structures of communization and social reproduction.

§ Examples of barter, against commodified forms of social reproduction, collectives, self-governing means of production, reproduction and communication.

– Insurrection in times of crisis

§ The importance and the meaning of revolts and fighting movements in a time of crisis. Focusing on the revolts in North Africa and the initial conclusions drawn from them.

 

Based on these thematic units send us your proposals for attendance at contact@communismos.com, initially in abstract from until 20th April 2011 and as complete proposal until 20th May 2011. Our objective is all the material assembled since the festival regarding proposals to be available throughout the duration of events and workshops.

The structure of the festival will daily contain two circles of discussions (morning – afternoon) based on the aforementioned thematic units. Each circle of discussions will last 3 hours including a proposed 20′-30′ presentation/preparatory/introductory section by a collective or an individual, always with the aim to have plenty of time for discussion.

Hospitality, accommodation, collective food preparation, concerts, installations, performances, are an integral part of commons in communism.

We are looking forward to your proposals

and don’t forget

«to propagate anarchy, to live in communism»

 

Comradely

cafe la rage

Thessaloniki, 15th March 2011

 


1 A lot of significant definitions of our political vocabulary, including the term communism, have undergone such a destruction that are consisted almost useless. In its common use, communism has led to mean the opposite of what it actually stands for, that is to refer to absolute state control and the stalinist hierarchy of fossilized communist parties. We could easily as well abandon this term and invent a new one, but then we would also leave behind the great history of struggles, dreams and expectations that are connected with it. As women and men anarchists we perceive that a person’s struggle against power is a struggle of memory against oblivion, we consider that it is better to fight for claiming the meaning of communism back, in order to restore it or renew its meaning.

[2] When referring to commons we do not mean the commodity common goods that the state via setting up the public sector exploits, controls, enclosures and trades. We don’t consider commons as something that stands independently, nor as simply existing common resources (natural, energy, environmental, genetic, cultural). We do not view commons as something that exists alone, but also as something that shouldn’t be claimed, with the form of demands towards a power. On the contrary, commons are manufactured, are created, are formulated and are reproduced each and every time through the processes of commoning – communing relations, that are constituted by communities of struggle.